Being B, being a mom....

Although my blog is mainly Afrikaans, cause there is no better language to describe certain things than Afrikaans, I decided to do this post in English...

Ok, so it is 23h15, both kids finally asleep, after we struggled for about 2 hours to get H into bed, who complaint of ear-ache and sore legs, and I realized that as a mother, this is basically the only me-time I have. The only time to Facebook, bbm, bb-blog, read my Living & Loving mag, what ever.

I am one of those people who devote my whole being to being a mother and wife, there are few things in life just as, or more important to me than this. I thrive in placing my family above everything else and maintaining it that way.

Motherhood took me quite by surprise, as I was still fairly young (24) when I fell pregnant with H. None of our friends had kids, we were still basically newly-weds and have not even properly planned life ahead, never mind thinking of children...

But from the moment we met at birth, when he was placed on my chest, I knew this is where I was suppose to be.

And I enjoy every moment I have as a mother, and that is why we waited for almost 4 years before Z was born. I wanted to make sure that I was there for H in his first crucial years of development, he needed my undivided attention just as much as he needed our love.

And now, with him almost turning 5, he has developed into a smart, handsome, playful and loving little boy, with an imagination that is hard to put in words. He does not rely on us that much anymore, so I can shift my focus over to Z, who I might add, reached that very demanding stage of not being a baby anymore, but not yet a toddler...enough said

So with the blissful mid-night sounds of the tumble drier rumbling in the back ground, I lie in bed, bb in hand, and smile, cause the joys of motherhood does not only include the proud and happy moments, but also the difficult and daunting moments, the laughs and the tears. And I once again realize that I am truly blessed, that my quest in life is that of motherhood, and that I accept that quest with every loving fiber in my body, and that Being B, being me...is being a mother

Bugs en butterflies in die Biekie-bos

Daar is 'n geskarrel, daar is 'n geroer, mondtjies fluister...oortjies luister

In die Biekie-bos word daar beplan, gesoek en gedink, want daar gebeur een van die dae baie spasiale dinge in die Biekie-bos....

 

Jip, dit is amper Biekie-bouter se HEEL EERSTE verjaarsdag, en Biekie-Baba word amper 'n volle-handtjie VYF jaar oud!!

Mamma-Biekie skarrel verboureerd rond, bekommerd dat sy nie betyds als gereël gaan kry nie, sy wil seker maak dat als presies reg is vir Biekie-bouter se verjaarsdag, al gaan sy nie veel onthou nie, bly dit steeds haar HEEL EERSTE verjaarsdag. 

Mamma-Biekie het besluit om die hulp in te roep van goggas en bottervliegies, net om die spesiale dag so tikkie ekstra meer spesiaal te maak.

En na Biekie-bouter se vejaarsdag is dit amper Biekie-baba s'n.  Mamma-Biekie kan hom seker nie meer Biekie-baba noem nie, aangesien hy amper 'n hele handtjie-vol vyf gaan word.  Maar vir Biekie-Mamma sal hy altyd haar Biekie-baba bly.  Hy was tog mos immers haar heel eerste Biekie!

En so deur al die geskarrel deur, kan Mamma-Biekie dit nie help om tog so bietjie stil te sit en verlore te raak in al die wonderlike gedagtes van haar Biekie's nie, want al bly hul haar Biekie's is sy sommer net biekie-baie lief vir hulle!

Wanneer is net nog een te veel?

Hoe kan als in 'n oogwink van 'n great aand saam met vriende en familie in 'n aand van choas verander?? Wanneer net nog een, een te veel word...
Wanneer "net nog een" die lewe van 'n onskuldige persoon in 'n oogwink verander, hul hele bestaan deurmekaar ruk, en verwoesting, hartseer, trane en verwyt agter gelaat word...
Wanneer die bande van jarelange vriendskappe beproef word en op die prys gestel word vir "net nog een"...
Wanneer onskuldige kinders aan die wrede monsters van die lewe moet blootgestel word en met onskuldige, maar tog vreesaanjaende ogies, na dit wat besig is om te ontvou, moet kyk...
Wanneer geld nie meer 'n prys het nie, net solank daai persoon wat seer het, gehelp kan word
Wanneer 'n mens so hulpeloos voel, maar tog als in jou vermoe doen om dinge net beter te maak, en net erens 'n beginpunt soek om al die skerwe bymekaar te maak en weer aanmekaar te sit...

Dit wat ek die naweek beleef het en moes deurmaak, wens ek niemand toe nie, dit is traumaties om die minste te se. Dit laat jou besef wie en wat in die lewe vir jou belangrik is en wat mens nie als sal doen om dit te beskerm nie.
Ek het nog nooit my ma so weerloos gesien soos wat ek die naweek gedoen het nie. Haar krete van hulp en pyn gaan by my vir die res van my lewe spook, dit gaan my nooit alleen los nie, dit gaan my nooit laat vergeet nie.
Die feit dat ek as ouer toegelaat het dat my kind aan sulke omstandighede blootgestel was, gaan my vir altyd laat wonder of ek as ouer nie my kind gevaal het nie...
Sy was en is onskuldig, sy het dit nie verdien nie, maar tog is sy vandag die een wat met die nagevolge daarvan sit, tog is sy die een wat in die koue hospitaalbed le en wag vir verdere nuus.
Ek wens ek kon dit als verhoed of vermy op een of ander stadium, wens ek was daar op daai presiese oomblik om haar te beskerm teen die seer. Maar ek kon nie...

Dit wat gebeur het, bly in my kop maal en maal, as ek stil word hoor ek dit, as ek my oe toemaak, sien ek dit. Ek kry nie ontsnap daarvan nie, die kloue van wreedheid klem my nog te styf vas.

Wanner is "net nog een" een te veel...